"Als docent word je steeds meer onderzoeker. Je blijft jezelf ontwikkelen."

De dialoog tussen mens en machine en dan met name het lezen van menselijke emoties door apparaten. Ik wil daarbij techniek graag persoonlijker maken en met mensen laten interacteren op basis van emoties. En dat binnen de grenzen van ethiek, want die is de laatste jaren steeds belangrijker geworden binnen de ICT.

Meer die van onderzoeker dan van klassieke docent. We zijn aan het veranderen naar een kennisinstelling. Docenten doen steeds meer projecten samen met studenten, als gelijken en daarbij krijgen ze ook volop ruimte om zichzelf te blijven ontwikkelen.

Vroeger stopte een project na een leerperiode, of het nou af was of niet. In een kennisinstelling geef je je unfinished product door aan een volgende projectgroep. Het werkt veel meer zoals het bij bedrijven ook gaat. Weggooien is zonde.

Vroeger hing er nog wel zo’n zweem omheen van ‘einde carrière’, dus ik word maar docent. Nu is het echt een innovatieve volgende stap in je loopbaan. Veel collega’s werken ernaast ook nog voor andere organisaties.

We werken veel samen met bedrijven die al verder zijn dan wij. Docenten draaien dan mee in onderzoeken. Dat is even aanpoten, maar het houdt je wel scherp en actueel met je kennis.

Ja, meer flexibiliteit. Ook van de studenten trouwens. Je klapt niet aan het einde van het jaar een lesboek dicht en dat was het dan. Een project kan nog niet af zijn en volgend jaar verder gaan. Of tijdens vakanties doorlopen bij een bedrijf. Dat moet je leuk vinden.

We gaan naar empathische technologie; apparaten die emoties kunnen lezen en gesprekken kunnen voeren met mensen. Een heel nieuwe, maar spannende wereld die verder gaat dan software en slimme speakers. Denk maar eens aan wetgeving en ethiek. Dat gaat verder dan alleen code, dat is echt NEW GEN ICT.